Moeizame start ZA Gemengd 3

10 april 2025

Nog niet op volle oorlogssterkte (Elise en Ruud waren nog té vermoeid van hun hoogtestage en rustten dus nog uit op een Mexicaans strandje), maar vol goede moed gingen Suzana, Merle, Luc en Peter op bezoek bij het verre Delftse Hout. Bij de voorbereiding donderdag constateerden we weliswaar een gebrek aan wedstrijdritme, maar het gevoel was eigenlijk best OK. Zaterdagochtend vroeg gingen Luc en Peter nog even inspelen op DTB en een mooie stralende dag kondigde zich aan met een strakblauwe hemel en een klein windje uit het Oosten.

Aangekomen bij Delftse Hout konden we gelijk aan de bak op de twee show courts, wat op zich jammer was, omdat je elkaar niet in het zicht hebt en onze trouwe supporterschare heen en weer moest lopen. Suzana begon met te veel zenuwen, en vond eigenlijk pas halverwege de tweede set, na een goede tip van Wouter, de nodige ontspanning, waarna ze tegenstandster Beate beter partij kon bieden. Helaas was het verschil al te groot en was Beate te geroutineerd om een kanteling toe te laten.

Merle en Peter stonden aan de andere kant van de heuvel te vechten tegen laagstaande zon, dwarrelende zijwind, gravel-berg-en-dal, maar vooral tegen zichzelf. Op zich was het een gelijk opgaande wedstrijd, maar tegenstandster Mirella was de meest consistente van de vier en Merle en Peter maakten net te veel fouten om er een driesetter van te maken. Een duidelijk gevalletje van gebrek aan wedstrijdritme, anders waren de moeilijke omstandigheden wel beter in ons voordeel gebruikt.

Ondertussen was Luc, de ontspanning zelve, weer aan de andere kant van het clubhuis, verwikkeld in lange, spannende rally’s die in de eerste set helaas net te veel de kant van tegenstander Max opgingen, ondanks een aantal deucegames. In de tweede set leek het tij te keren, maar uiteindelijk dolf Luc het onderspit, wel met het gevoel een lekkere wedstrijd te hebben gespeeld.

In de damesdubbel kwamen onze Merle en Suzana er eigenlijk niet aan te pas, het klassenverschil met Beate en Mirella was gewoon te groot. De uitslag was weliswaar geflatteerd, maar een echte kans op een kentering zat er niet in. Naar verluidt (schrijver dezes stond aan de andere kant van de heuvel) biedt de combinatie wel perspectieven naarmate het spel achterin constanter wordt en gebruik kan worden gemaakt van beider gretigheid aan het net, maar in deze dubbel kregen ze te weinig kansen.

Luc en Peter keken al snel tegen een 1-5 achterstand aan zonder het gevoel te hebben de mindere te zijn. En dat bleek ook, want Luc bleef goed spelen en trok Peter mee, waardoor de spanning volledig terug kwam. Luc heerste aan het net, mede geholpen door de bekende diepe forehands van Peter, die tegenstanders Karl en Michael steeds verder in het nauw brachten. Het bleef lang spannend, met fraaie slagenwisselingen, afgewisseld door kolderieke punten door de wind, tegenlicht of bad bounces. Uiteindelijk wonnen Luc en Peter het aan het net, met een puike 7-5 7-5.

Moe maar voldaan werd het op het terras nog lange tijd gezellig, waarbij we zongebruind (nou ja, rood gekleurd…) steeds milder terugblikten, constateerden dat tennis toch veel gaver is dan padel, we Elise en Ruud node misten (niet alleen bij de borrel….), we trots waren op de kwaliteit van de banen bij DTB, we de wereld en omgeving bespraken, en uiteindelijk gelukkig (net) niet met een 0-5 kater op de fiets terug naar DTB togen om de thuisspelende teams aan te moedigen. Om met ras optimist en DTB-nestor Jan L. te spreken: “Het kon slechter!”. Na het verwerken van spierpijn gaan we komende week lekker trainen met Froukje en staan we komende zaterdag thuis fris en fruitig op de baan. Komt dat zien!

Dreihill

Nieuwscategorieën